Bugün günlerden özlem. Bugün her şey anlamını yitirir aslında ve geçmişe doğru kayıp gider tüm yaşananlar. Şimdi bakıyorum da o sıcak tebessümün bile yokken yanımda ben nasıl devam edebilirim hayatıma. Sensiz olur ama seninle bir başka olurdu sevgili. Senin bakışlarınla,konuşmanla ve elimden tutuşunda hayat şekillenirdi aslında.. Ve şimdi yok. O adam yok maalesef ki. Her sabah bir mutlulukla uyandığım,heyecandan kahvaltı bile yapamadığım, sesini duyduğumda sanki ilk defa duymuş gibi duyduğum o heyecan,yanında zaman kavramını yoksaydığım ve onu her adamla bir tutmadığım,babama benzetecek kadar sevdiğim adam yok. Sadece geriye kalan şey özlem işte. O yüzden günün anlam ve önemine özlem koyuyorum..
Bakma aslında tek gün değil bana aslında her gün özlem. Sen beni hatırlayamaz iken ben minik bir çocuğun tebessümünde bile seni görüyor,tek bir seste bile seni duyuyorum.. Kolay sanıyorsan bunu sanma. Çünkü bu özlem insanı delirtecek kadar kuvvetli olabiliyor zaman zaman. Yolda yürürken bile her adam sen,her koku senin kokun oluyor benim için. Tek bir gülüş bile sen oluyor. Bazen de o sevgilileri görüyorum el ele tutuşan. Sen onlara "ne tatlı çift derken bile" ben onlarda bizim geçmişimizi görüyorum. Sonra küçük bir çocuk geçiyor yanımdan annesiyle babasından pamuk şeker istiyor. O zaman da işte ben hayallerimizi görüyorum orada. Düşünmeden ilerlerken karşıma bir ev çıkıyor. Bahçeli,minik,sevimli.. İçeriden piyano ve çocuk sesi geliyor. O zaman ise imkansızlığı görüyorum. Hayallerimizin zamanla imkansızlaştığını görüyorum.Şimdi bir kez daha düşün. Sen hiç birisini böylesine özledin mi ? ya da böylesine sevdin mi ?